Ti θ' απογίνεις, Θε μου, αν πεθάνω ;

  Τι θ' απογίνεις, Θε μου, αν πεθάνω ;
  Εγώ ειμαι το κανάτι σου ( αν σπάσω ; ) 
  Εγώ ειμαι το ποτό σου ( αν πικράνω ; )
  Εγώ ειμαι το έργο σου και το ένδυμά σου,
  μαζί μου θα χαθεί το νόημά σου.

  Αλλού δεν πρόκειται να βρεις μια στέγη άλλη
  να σε δεχτεί με λόγο απλό, ζεστό.
  Θα σου λυθεί απ' το πόδι το σανδάλι
  το μεταξένιο σου, που είμαι εγώ.

  Το πανωφόρι σου πια θα σ' αφήσει.
  Το βλέμμα σου, που στο πλευρό μου
  το είχα πάντοτε εγώ προσκέφαλό μου,
  μάταια τριγύρω ώρα πολλή θα με ζητήσει –
  κι όταν ο ήλιος τελικά γείρει στη Δύση,
  σε ξένης πέτρας αγκαλιά θα ξενυχτήσει.

  Τι θ' απογίνεις, Θε μου ; Αγωνιώ.