ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ - Rilke

 Τα φύλλα πέφτουν, πέφτουν λες από ψηλά,
  σαν να ξεράθηκαν οι κήποι τ' ουρανού·
  πέφτουν με μι' άρνηση στο στόμα του κενού.

  Και μες στη νύχτα πέφτει η Γη βαριά,
  από τ' αστέρια προς τη μοναξιά.

  Όλοι μας πέφτουμε. Το χέρι αυτό που γράφει.
  Δες, όλα γύρω χάνονται στα βάθη.

  Είναι όμως Κάποιος που την πτώση αυτή
  στα δυο του χέρια στοργικά τη συγκρατεί.