ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΒΙΖΥΗΝΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΛΥΡΙΣΜΟΎ

Ὁ Βιζυηνὸς ἔχει μία παιδικὴ ψυχή, γεμάτη νοσταλγία, λυρικὴ διάθεση, ἁβρὴ μελαγχολία, τρυφερότητα καὶ πόνο. Νοσταλγεῖ, ὅπως ὁ Παπαδιαμάντης, τὰ παιδικά του χρόνια, τὴ χαροκαμένη μάνα του, τὸ φτωχικό του σπίτι, τὸ χωριὸ τοῦ Βιζύη, τὴ Θρᾴκη γενικά, τὴν Πόλη τῶν θρύλων. Καὶ ἡ ποίησή του ἀντλεῖ τὰ θέματά της ἀπὸ αὐτὴ τὴ νοσταλγικὴ παρηγοριά. Ἀλλοῦ αὐτοβιογραφεῖται, ἀλλοῦ ἠθογραφεῖ τὶς λαϊκὲς παραδόσεις τοῦ τόπου τοῦ (γράφει παραλογές, μπαλάντες, «βαλλίσματα», ὅπως τὰ ἀποκαλοῦσε ὁ ἴδιος), ἀλλοῦ ἐκφράζει τὴν πίστη του στὴ Μεγάλη Ἰδέα καὶ ἄλλοτε γράφει δροσερὰ παιδικὰ ποιήματα. Ἀρκετοὶ στίχοι του μᾶς συγκινοῦν καὶ σήμερα.Τὰ ποιήματά του βραβεύτηκαν δυὸ φορὲς σὲ πανεπιστημιακοὺς διαγωνισμοὺς καὶ τὰ διηγήματά του δημοσιεύονταν στὸ ἐγκυρότερο περιοδικό, τὴν Ἑστία. Τὸ 1885 ἐξελέγη ὑφηγητὴς τῆς φιλοσοφίας μὲ τὸ ἔργο του Ἡ φιλοσοφία τοῦ καλοῦ παρὰ Πλωτίνῳ. Ἀλλὰ δὲν πρόλαβε νὰ γίνει καθηγητής, καθὼς ἡ μοῖρα τὸν χτύπησε σκληρά. Τὸ 1892 προσβλήθηκε τὸ μυαλό του καὶ κατέληξε στὸ Δρομοκαΐτειο τῆς Ἀθήνας, ὅπου ὕστερα ἀπὸ τέσσερα χρόνια ἐγκλεισμοῦ, πέθανε τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1896, ἀφοῦ μπόρεσε ἀκόμα καὶ μέσ᾿ ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ διανοητικοῦ σκότους, νὰ ἐξακοντίσει μερικὲς θαυμάσιες λάμψεις λυρικῶν ἐμπνεύσεων.

ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΒΙΖΥΗΝΟΥ

 Τριαντάφυλλο σγουρό

Χαϊδεμένο λουλουδάκι
πόσο πόσο λαχταρώ
να σου πάρω ένα φιλάκι.

Μα η κυρά τριανταφυλλιά
έχει αγκάθια κι αγκυλώνει
κι όποιος κλέπτει τα φιλιά
ακριβά της τα πληρώνει.

Δι’ αυτό μη φοβηθείς
σαν καλό παιδί όπου ‘μαι
όταν βλέπω πως ανθείς
σ’ αγαπώ και ευχαριστούμαι.

Γιατί έχεις μία πνοή
που τες γειτονιές μυρώνει
κι έχεις βράδυ και πρωί
για τραγουδιστή εν’ αηδόνι.
ΥΓ. Από μικρο παιδί κάθε 
σκέψη  τελείωνε με ένα 
ποίημα  έτσι αγάπησα την 
Ζωή και την Τέχνη

ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΥΣΗ ΕΥΘΥΝΗ ΖΩΗΣ

Η Φύση μας δίνει μεγάλη χαρά είναι

το ποιο  πολύτιμο στοιχείο της ζωής

αλλά ο άνθρωπος αδιαφορεί σήμερα

καταστρέφει και πληγώνει την φύση

είναι  αγώνας  ζωής και πολιτισμού

Η αγάπη και η προστασία της ομορφιάς

του  τόπου  μας της υπέροχης πατρίδα

που είναι πανέμορφη και την αγαπάμε

Ελλάδα  μου πατρίδα μου Αγαπημένη

οι άνθρωποι  είμαστε υπεύθυνοι  για ότι

γίνετε γύρω μας από μικρό παιδί ένοιωθα

υποχρέωση να προστατεύω τα δένδρα του

κήπου μας στο σχολείο κάθε πρωί πότιζα

τα λουλούδια που είχαμε στις γλάστρες

στο παράθυρο του δωματίου  μας  όλα τα

παιδιά είχαμε  αναλάβει από δέκα  φυτά

όλοι αγωνιζόμαστε για να έχουμε ζωντανές

και ανθισμένες τις γλάστρες ήταν ένα στοίχημα

για όλους γιατί ο καθηγητής της φυσικής

ιστορίας μας βαθμολογούσε και μας έδινε

βραβείο επιμέλειας των  φυτών στη  μικρή 

κοινωνία του σχολείου. Αξέχαστα Xρoνια!

Ελένη Ανουσάκη  Αθηνα 2018

ΑΘΗΝΑ 1960 ΒΙΤΡΙΝΕΣ ΜΕ ΓΛΥΚΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΠΟΧΗ

ΑΞΈΧΑΣΤΑ ΠΑΙΔΙΚΆ ΧΡΟΝΙΆ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Εκείνο  το πρωινό είχα  μια  μελαγχολία   από  το  προηγούμενο 
βράδυ   σκεφτόμουνα   τα παιδικά μου χρόνια αλήθεια  ποσό
αγαπούσα τις  γιορτές  ήθελα  να είναι πάντα  Χριστούγεννα
δρόμοι στολισμένοι άνθρωποι  να τρέχουν  γεμάτοι δώρα στα
χέρια  παιδάκια  με μπαλόνια γέλια  χαρές  παιχνιδίσματα
τα μαγαζιά  με γιρλάντες και φώτα  τα χαμόγελα των παιδιών
μου  έδιναν τόση  χαρά  και απέραντη  θλίψη γιατί στο  σπίτι  μας
οι  γονείς  μου  έλειπαν ήταν  στο  Θέατρο  είχαν παράσταση
έτσι  εγώ   μόνη   στο  σπίτι παρέα με τις αγαπημένες  μου  θείες.

Αισθανόμουνα  μια γλυκιά  τρυφερότητα για την αγάπη που
 μου  είχαν ακούγαμε μουσική  κλασική  εγώ  έκλεινα τα μάτια
 ονειρευόμουνα  χορεύοντας βαλς   Αχ  αξέχαστα χρόνια

 Ανουσάκη  Ελένη   Αθήνα  2018

ΑΘΗΝΑ ΕΛΛΑΔΑ ΓΙΟΡΤΕΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗΣ