ΕΝΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ

Το κύμα το απαλό ας φύγει απ το γιαλό
για να έρθει τρυφερά σε σένα παλιό
τραγουδάκι των παιδικών χρόνων που
αγαπούσα πολύ ακόμα και σήμερα μόλις

βρεθώ στην ακρογιαλιά το σιγοψιθυρίζω.

Νοιώθω σαν να γυρίζω πίσω στα χρόνια
που όλα έμοιαζαν να είναι απαλά σαν χάδι
είμαστε σε μια πικρή και απάνθρωπη εποχή
όλα μοιάζουν σαν ένα πυρωμένο σίδερο που
σου τρώει τη ζωή ζητά έναν άνθρωπο δυνατό
σκληρό σαν σίδερο χωρίς συναισθήματα και
αγάπη ούτε ένα παραθυράκι για μια ζωή με
ειλικρίνεια και όνειρα γεμάτα από λαμπερά
χρώματα και ελπίδα για την αυριανή μέρα.
Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν στο μυαλό μου
έκλεισα τα μάτια και έφερα στη μνήμη μου
αγαπημένα πρόσωπα που δεν υπάρχουν
πια στη ζωή αυτό είναι το καταφύγιο μου
είναι η δύναμη μου πάντα εκεί πηγαίνω
νοιώθω μια παράξενη γαλήνη και ηρεμία.

Από μακριά ακούστηκε ένα γέλιο μικρού
παιδιού που έπαιζε με ένα τόπι κόκκινο
το κυνηγούσε και ήταν ευτυχισμένο πήγα
κοντά του έπιασε το τόπι και με τα μικρά
χεράκια του μου το έδωσε με ένα χαμόγελο
που μου έδωσε απέραντη χαρά του χάιδεψα
τα μαλλάκια το πηρά από το χέρι και αρχίσαμε
να τρέχουμε στην άμμο ήταν μια παράξενη
υπέροχη συνάντηση στην ακρογιαλιά εκείνο
το απόγευμα του Ιουλίου ήταν σαν ένα μήνυμα
χαράς για τη ζωή αυτό το παιδικό χαμόγελο
που έδιωξε τις μελαγχολικές σκέψεις μου
σαν να γνωριζόμαστε από καιρό αρχίσαμε
να φτιάχνουμε πύργους στην άμμο έπαιζα
σαν μικρό ευτυχισμένο παΐδι με τον μικρό
φίλο που αναπάντεχα μπήκε στη ζωή μου.

Ελένη  Ανουσάκη  Ιούλιος  2013
στη  μαγική Ανάβυσσο